پایان غیبت سروده محمود سیف

 ***پایان غیبت***
غریب   آشنا   دیدی    چه  کردیم ؟
همه  مست  و  خراب  تخته  نردیم
ز   غیبت ،  گر  رسد   پایان   غیبت
گمان  دارم به  ظاهر هم چو مردیم
از  آن  ترسم  که چون مظلوم زهرا
به   وقت   یاریت    بیگانه   گردیم
گل  نرگس  چو  جدت  شاه  مردان
بدان  درمان  تویی ما جمله  دردیم
تو گرما بخش و خورشیدی ،  دریغا
که  ما  در  بی  وفایی  کوه   بردیم
یدالله   با  جماعت  هست  هر   دم
ولی  افسوس ،  ما  تنها   و   فردیم
بیا  ، ای  نور،   روشن  کن  جهان را
منور   کن  قلوب   ما  ، که   سردیم
بیا  ،  تا   از  فرج    فجری   بسازیم
همین  حالا که رخ چون برگ زردیم
بیا    ای    وارث     سیف     ولایت
که دین و دل همه پر خاک و گردیم
محمود سیف_ ۱۱اردیبهشت ۹۷

غزل: جامانده؟ از محمود سیف

 ****جا مانده****
کاروان   رفت   و  من  اندر   طلب   یار  هنوز
من   جا   مانده   و   در   اول  این  غار   هنوز
راه  تاریک   و   خطرناک  و  خطرها  در  پیش
ز  پس  و  پیش  رها مانده  به  این  دار  هنوز
"در  ره  منزل   لیلی  که  خطر هاست  در  آن"
چو که مجنون نشدم بی سبب است جارهنوز
ساربان   گفت   که   گر   در   طلب  فیضی تو
گر   که   با  ما   نروی   گم  شوی و خوار هنوز
ساغری   نوش   بکردم    من   اگر   با    یاران
مرهمی   بود   به   این  خسته  و  بیمار  هنوز
اگر   از   شهوت  و  غفلت، حسد و بخل و  ریا
بکنم    رخت ،    بود    لحظه    دیدار    هنوز
صوفیم   گفت   که   گر  چشم به وصل سحری
می شد   او  شمع  شب  افروز  شب تار هنوز
خواب   غفلت   ز  کف  سیف  اگر  برد   زمان
کاروان  دار    رهم   هست   که   بیدار   هنوز
   محمود سیف_۱۵ مرداد ۷۴